Cinayete İndirim, Adalete İhanet!

Aziz Dağtekin Yazdı

Türkiye’de her gün bir kadın daha öldürülüyor. Her gün bir çocuk daha istismar ediliyor. Artık haber olmaktan çıkmış, hayatımızın acı ve utanç verici rutini hâline gelmiş bu vahşet zinciri, bu ülkenin hukuk sisteminde kocaman bir boşluğun, hatta bir suskunluğun varlığını haykırıyor.

Failin adı bazen eski eş, bazen öz baba, bazen bir akraba ya da öğretmen. Herkesin “bana olmaz” dediği yerden çıkan bir katil, bir sapık… Ve her seferinde o mahkeme salonlarında kravatlı, tıraşlı, başını eğmiş halleriyle “iyi hâl indirimi” alan insan suretindeki canavarlar.

Bu ülkede artık sadece insanlar değil, adalet de öldürülüyor. Kadın 23 yerinden bıçaklanıyor, adam hâlâ “tahrik edildim” savunmasıyla ceza indirimi alıyor. Çocuğa yıllarca istismarda bulunan bir sapık sadece “pişmanım” dedi diye ceza evinden erken çıkıyor. Peki, mağdurların pişmanlığına kim bakıyor? O çocukların kaybolan çocukluklarına, o kadınların susturulan çığlıklarına kim kulak veriyor?

Bu ülkede “takım elbise adaletinden” artık bıktık! Faile merhamet gösteren bir yargı sistemi, suçu teşvik eder. Yasaların boşlukları, failler için adeta bir çıkış kapısı hâline gelmiş durumda. Kravat takmak, saçını kestirmek, mahkemede mahcup durmak… Bunlar suçun hafiflemesini sağlamamalı aksine alay konusu olmalıdır! Çünkü hukuk, tiyatro sahnesi değildir!

Artık çok net konuşmalıyız! Kadın cinayetlerinde suçu sabit görülen her fail, istisnasız müebbet hapis cezası almalıdır. Tek bir gün dahi indirime gidilmemelidir. Çocuklara karşı cinsel istismarda bulunan herkes, kesinleşmiş mahkûmiyet sonrası kimyasal hadım gibi topluma dönüşünü engelleyen özel uygulamalara tabi tutulmalıdır. Bu tür suçlar affedilemez, görmezden gelinemez, zamana yayılıp unutulamaz.

Bu ülkenin yasaları mağdurdan yana değil, failden yana işliyor. Suç oranı bu yüzden artıyor. Çünkü insanlar biliyor ki yakalansalar bile araya bir “iyi hâl”, bir “akıl sağlığı raporu”, bir “tutuksuz yargılama” girecek. İşte bu sistem suç üretir, adalet değil. Ve bu sistem değişmedikçe, öldürülen kadınların, susturulan çocukların sayısı her gün artmaya devam edecek.

Bu mesele bir ideoloji meselesi değil, bu, bir varlık-yokluk meselesidir. Çocuklar korkarak büyüyorsa, kadınlar sokağa çıkarken her defasında vedalaşır gibi hissediyorsa, devlet görevini yapmıyor demektir. Adalet terazisi bu kadar şaşmışsa, biz hâlâ “iyi hâl” indirimi konuşuyorsak, bu ülke suçla barışmış demektir.

Ve unutmayın!

Bu vahşetlere, bu önlenemez cinsel istismarlara karşı sessiz kalan, suskun kalan, seyirci kalan herkes suç ortağıdır. Eğer bugün bir şey yapılmazsa, yarın ölecek olan bir başkasının kanı sadece failin değil, susan herkesin ellerinde olacaktır. Bu yüzden artık herkesin bir taraf seçme vakti gelmiştir. Ya faillerin yanında duracaksınız, ya adaletin!